De keep lijkt qua gedrag en formaat sterk op de gewone vink (Fringilla coelebs) maar onderscheidt zich door een witte stuit en minder wit op de staart. De staart is sterker gevorkt dan bij de vink. Het mannetje heeft een oranje borst en schouder en een donkergrijze kop, die in het zomerkleed zwart kleurt.

De keep is de noordelijke tegenhanger van onze vink. Met zijn oranje borst en vleugeltekening is deze zangvogel een opvallende winterse verschijning.

In sommige winters duiken in Vlaanderen opmerkelijk meer kepen op dan in andere. Dit heeft alles te maken met de productie van beukennootjes. Eens om de zoveel jaar produceren beuken veel meer nootjes dan anders. De jaren van overdadige vruchtvorming worden mastjaren genoemd. Het is moeilijk te zeggen wanneer een jaar een mastjaar zal worden. Een warme, droge zomer in het voorgaande jaar leidt vaak tot een goed beukenmastjaar. Het kost een boom veel energie om nootjes te produceren. Daarom maken de bomen het jaar na een mastjaar juist heel weinig of zelfs geen vruchten aan. In die jaren valt er voor de keep weinig voedsel te vinden in de bossen en zakken ze massaal af naar de voedertafels in de tuinen

Vroeger werden kepen massaal gevangen voor menselijke consumptie. Het vlees was erg gegeerd, al had het een bittere smaak.

De naam van de keep is afgeleid van zijn roep: een rauw of raspend nasaal chèèèèèp.

Montifringilla betekent bergvink (Latijn mons: berg, gebergte, in samenstellingen monti-, Latijn fringilla: vink). Ook is er een genus montifringilla, voor de sneeuwvink, een echte bergvogel.